Liefste Gentse bioloogjes
Vandaag kunnen jullie je verwachten aan een verhaal over Tollembeekse grachten.
Al is mijn eigen tuin nog zo groen, er is een limiet aan het aantal excursies dat je er kan doen. Dus de bioloog in mij zei: “ga op zoek naar een groene wei!”. Daar ging ik dan, van dit idee helemaal in de ban! Van wat ik vond, stond ik versteld! Het was immers geen wei, maar een veld! Geen paarden, geen koeien, hier waren immers de gewassen van de boer aan het groeien. Jaja, met monocultuur betaalt deze landbouwer zijn huur. Dus geen biodiversiteit, zuchtte ik in spijt. Maar wacht! Hiernaast bevindt zich een gracht! Dit had ik helemaal niet gedacht! Wat een natuurpracht!
(met genoeg tijd voor het implementeren van meer biodiversiteit)
In deze dichterlijke bui startte ik mijn veldonderzoek, samen met het Heukels’ Floraboek. Voor ik verder ga: een klacht, want in TollemBEEK verwacht men als waterweg, geen gracht. Voor een gemeente met beek in zijn naam, is zo’n waterloop immers het meest voornaam. Hier had men niet aan gedacht, want dit was wel degelijk een gracht. Voor wie hier niet van op de hoogte is, een beek door mensen aangelegd, da’s mis. Weet dus dat iemand je uitlacht als je dit anders benoemt dan gracht (verduidelijking van niet-rijmende Merel: beken ontstaan op natuurlijke wijze, grachten worden gegraven door de mens).
Op het veld zag ik alleen maar laaghangende takken, ik liet me dus behendig in de gracht zakken. Vanaf hier had ik een beter zicht op wat moeder natuur hier had aangericht. Mijn inspiratie laat me echter in de steek, het is dus hier dat ik met het rijmen breek.
Maar wees niet getreurd, van deze bullshit heeft u het laatste nog niet geheurd!
Ik bevond me dus in een gracht naast een veld op veldonderzoek in TollemBEEK. Best wel een beetje verwarrend. Nog verwarrender? Mijn voeten (en bij uitbreiding de rest van mijn lichaam) werden niet nat door het water dat in de gracht stroomde… De gracht staat namelijk droog (zoals de meesten onder ons op dit moment). Bij wijze van eerbetoon heb ik maar gauw de rest van mijn drinkbus leeggegoten en heb ik een paar heidense regendansen uitgevoerd. En wonder boven wonder, enkele momenten later moest ik gaan schuilen voor een plotse regenbui. (regendans = 100% regenkans, science approves)
Gelukkig heeft de droogte nog geen invloed gehad op de flora en kon ik zonder moeite een paardenstaart vinden! En niet een van de minste! Het gaat hier namelijk over Heermoes of voor de geïnteresseerden: Equisetum arvense. Paardenstaarten zijn zowel levende fossielen als apocalypsoverlevers! De vroege voorouders van deze plant hebben nog dino’s over deze planeet weten lopen (dus ook weer zien verdwijnen!)! Op zwaar vervuilde industrieterreinen zijn ze ook vaak de eerste planten die terug beginnen groeien en de laatste planten die in zulke gebieden verdwijnen (De plant kan zware metalen opslaan in zijn eigen weefsel, dit zorgt ervoor dat ze beter kan overleven en bestand is tegen veel chemicaliën). Ze hebben een enorm hoog aantal aan chromosomen (108 paar!) en planten zich voort door middel van sporen. De oude Grieken en Romeinen gebruikten het als middel tegen haaruitval, maar de werking hiervan is helemaal niet bewezen.
Toch best cool voor een plantje genoemd naar de achterste extremiteit op een paardenlichaam?
Groetjes van Merel
(een schacht in een gracht)